Pisane obrazy

To popołudnie postanowiłam spędzić w ulubionej części mojego domu, czyli na tarasie. Wygodne krzesło jest na tyle obszerne, że mogę na nim siedzieć z podwiniętymi pod siebie nogami. Wiem, tego typu pozycja nie wpływa korzystnie na krążenie, a jako czterdziestoczteroletnia kobieta, przynajmniej teoretycznie, powinnam zacząć o tym myśleć. Tak jednak nie jest i po chwili zastanowienia postanawiam dalej cieszyć się chwilą idealną. Szczerze mówiąc, samoświadomość wieku jest u mnie co najmniej niepoprawna.

Powoli czuję, jak promienie listopadowego słońca zarumieniają moje policzki. Centymetr po centymetrze, rozpływają się nie tylko po całej twarzy, ale wnikają gdzieś głębiej, prosto do źródła. Robi się tak ciepło, że chwilowo odwieszam moją pluszową bluzę na oparcie krzesła i wcale nie rozważam opcji jej ponownego założenia.

Kiedy odrywam wzrok od laptopa, po raz kolejny wypełnia mnie zachwyt nad tym niezwykłym, andaluzyjskim ogrodem. Soczysta zieleń palm odbija się na lazurowym niebie, a świecąca jaskrawo tafla morza idealnie wypełnia tło ubranego w ramy magii obrazu. Obok urody tej ziemi naprawdę nie sposób przejść obojętnie. To kraina pełna temperamentu we wszystkim, co się na nią składa. W intensywnych barwach natury, krzyczących wręcz pięknem kwiatach, otwartych na radość ludziach oraz czasie, który płynie tutaj inaczej. To dlatego właśnie nazywam moje opowiadania pisanymi obrazami. Nie sposób bowiem pozbawić tekstów zachwycającego światła, nieskończonej palety barw ani dotyku skrzydeł jesiennych motyli. One stanowią jedność, którą spaja chęć tworzenia. Tak, w tym świecie nie da się tylko pisać, tutaj piórem się maluje, a pędzlem pisze. Ja nie stworzyłam pisanych obrazów, ja po prostu w najbardziej naturalny sposób stałam się ich częścią. Bez oporu, dodatkowych pytań ani niepotrzebnej walki.

Tak właśnie chciałabym nauczyć się żyć. Całą sobą przyswoić to bezkonfliktowe podejście do otaczającego mnie świata, ale i do siebie samej. Ideę, którą nazywam pełnym zrozumieniem.

Czy jest łatwo? Ani trochę. Czasami mam wrażenie, że wszystkie moje usilne starania grzęzną po kolana w bagnie wymówek, problemów i codzienności. Słowo akceptacja ładnie wygląda na papierze, a teoretyczne rozprawianie o niej wydaje się bułką z masłem. Kiedy jednak spadają na ciebie wyzwania, to piękne i mądre wywody przestają mieć znaczenie.

Bo jakże trudno jest pozostać obojętnym na kąśliwe uwagi znajomych, ludzką ignorancję i inne objawy wszelakiej nieprzychylności? Jak nie walnąć z grubej rury, odgryźć się złośliwie czy złapać przysłowiowego focha? Jak postępować zgodnie z własną duszą i wewnętrznym dobrem?

Cóż… Wystarczy jedynie za powłoką negatywizmu zauważyć człowieka cierpiącego, w desperacki i nieporadny sposób szukającego współczucia. Bo przecież ludzie toksyczni nie biorą się znikąd. To zwykle ci, którzy w danym momencie swojego życia nie zaznali miłości, zrozumienia ani czułości. Czyli ich podstawowe potrzeby nie zostały zaspokojone.  I właśnie w tej sytuacji będą o nie walczyć. W ten lub inny sposób. Nazywając cię głupcem, wzbudzając poczucie winy albo po prostu karząc okrutnym milczeniem.

Jeśli jednak jesteśmy świadomi nakreślonej powyżej sytuacji, warto, żebyśmy spojrzeli na nią przez pryzmat współczucia właśnie. I kiedy brama nienawiści zostanie otwarta, potrafić ją zaakceptować, uśmiechnąć się do niej, a potem po cichutku zamknąć.

Ta technika naprawdę działa. Nie tylko w stosunku do innych ludzi, ale także, a może przede wszystkim, do nas samych.

Kiedy budzi się we mnie ból i strach, tak jak w każdym z Was, Drodzy Czytelnicy, staram się z nim pogodzić, a może nawet wyciągnąć do niego pomocną dłoń. Niepewność jutra i wszechogarniająca ostatnio pandemia gniewu także we mnie wywołuje przeogromny niepokój. Ale jestem tego świadoma i nie dam się nią zarazić.

Znalazłam swoje pisane obrazy właśnie po to, żeby wydobyć dobro i piękno istnienia, pomimo wszelkich rys, rozpadlin, a nawet najgłębszych przepaści dzisiejszego świata. Aby zaakceptować fakt, iż nic nie jest jednoznaczne, czarne lub białe, dobre czy złe, że nie istnieją Kartki z Finki San Mateo bez widoku gór w oddali, aromatu pomarańczy czy świergotu ptaków… Że wszystko i wszyscy jesteśmy całością.

I w celu dostrzeżenia niezliczonych wyborów, które dane są w życiu.

Także tego, czy zostanę w bezpiecznej, ale ograniczającej miernocie, czy ze wszystkich sił pobiegnę za szczęściem.

Nawet jeśli czasem będzie brakowało tchu…